miércoles, 14 de junio de 2006

¿Qué es un angel?

Difícil cuestión acabo de plantear. De las más complicadas sin duda. Rios de tinta en el campo religioso, moral, onírico, fantástico, novelístico, pictórico, ... se han desatado ante tal figura. Yo lo voy a llevar a un terreno un poco más banal, corporeo. Y diré porqué. Muy sencillo, yo he conocido a un ángel. Aunque parezca mentira si que lo he conocido. Es un ángel menudito, muy escurridizo, pero realmente cautivador, extremadamente cautivador, bello en si. Tiene aquel aura divino propio de su "especie". Un aura que hace que lo difícil parezca fácil. De que lo trascendente sea comprensible, de que lo bonito sea perfecto. Y ese ángel que ha llegado para quedarse en mi vida, me tiene el corazón robado. Digamos que he sido un osado, y he traspasado las barreras de lo corporeo y de lo terreno para hacer que ese ángel entre en los terrenos dominados por el sentimiento y el corazón. Y esto sólo provoca una sensación que recorre mi cuerpo entero : FELICIDAD. Una felicidad compartida en parte, que no en el todo. Una felicidad que ha empezado pero que ha de consolidarse. Una felicidad que se está forjando con sacrificio, con tesón y con paciencia, esa paciencia que cada día comprendo un poquito más... Me siento el hombre más afortunado de la tierra. ¿ Quién puede decir que ha encontrado y conocido a un ángel ? Muy poca gente seguro. Pero a mi el destino me ha hecho un guiño que no voy a obviar. Que lo sepa el mundo, ¡ ya se lo que es un ángel !


 Posted by Picasa

1 comentario:

Anónimo dijo...

Un àngel símbol de tendresa? La tendresa és sensibilitat, és una forma de passió que no escatima la determinació, que fuig de tota violència, que és aproximació, apropament, que acaricia sense necessitat de posseir. El què ens emociona no és la simple tendresa per alguna cosa, és la tendresa amb ell, la tendresa amb ella. És una manera de viure, una relació que no busca apropiar-se d'algú però que cautiva. Més aviat desitja una cuidada i reposada complicitat, una implicació, participació i troballes comuns. La tendresa comporta un demorar-se, un saber detenir-nos en alguna cosa amb algú i no tenir por als efectes i ser capaç de sentir el compàs dels seus batecs singulars. Trobar tendresa en moments decissius de la vida pot donar sentit a una situació. Quan acaronem alguna cosa, estem tant aprop d'ella que pròpiament no la tenim. Es tracta de saber preservar aquesta distància sense envair l'àmbit alhora compartit i de recórrela. Oferir una veu perfilada com a paraula, sense alçar-la, sense exigències ni imposicions... La tendresa acarona, però també abraça. Estén les seves ales i crea una altre atmosfera, més neta, més respirable. Toca amb les mans l'aire i produeix un dolç escalfred a la pell. Toca com toca, una paraula, un pensament, un desig. Una excitant tremolor es reflexa en el cos com una corporalitat. Els seus dits i les seves mans acullen com una mirada, amb una hospitalitat que ens produeix plaer i confussió. La tendresa és infreqüent, tant que no deixa de ser ocasional, siempre discretament enlluernadora. Quan arriba és inconfundible...